 |
Livre
LAROUI, Fouad Verbannen woorden
Het is verleidelijk om in dit portret een zelfportret van de dichter Laroui te zien (en misschien is dat ook wel zo) maar het lijkt erop dat deze dichter zijn 'liefde' wel gevonden heeft. Met Verbannen woorden hebben we een bundel pure, geëngageerde poëzie. Drieendertig vlammende, verontwaardigde gedichten levert Laroui ons, gedichten waarin geen onrecht ongezien lijkt te blijven, of het gaat om de verstarring binnen de islam, om Algerije, om genocide of om hoogleraren. Daarbij ontsnapt ook deze dichter af en toe niet aan het gevaar te prekerig over te komen, maar zijn beheersing van de taal en speelse vormen doen hem dat gevaar ook even zo vaak weer ontsnappen. Laroui speelt met cursiveringen, perspectieven, haast proza-achtig aandoende stukjes en veel uitroeptekens. In enkele woorden is hij zelfs zo speels dat de gedachte aan Paul van Ostaijen zich opdringt, ook dankzij de humor, waarvan het werk zeker niet gespeend is. Desondanks levert Laroui met Verbannen woorden serieuze poëzie, bloedserieus, en is de humor die erin zit ook van essentieel belang om de ernst een keerzijde te geven (én om de ernst van het onderwerp soms nog schrijnender te maken). Laroui's poëzie is vrijwel nergens lyrisch, hij is geen mooidichter maar een dichter ten prooi aan gerechtvaardigde woede. Het knappe is hoe de dichter zo fijntjes weet te balanceren tussen humor en ernst, tussen stortvloed en verstilling. |
